داف یک حرفه زنانه است که چند سالی است در ایران باب شده... برای داف شدن شما نیازی به تحصیلات عالی دانشگاهی ندارید. یک فوق دیپلم یا یک لیسانس کفایت می کند. احتمال اینکه شما با تحصیلات بالاتر از لیسانس داف شوید بشدت سقوط کرده و شیوعش در میان دانشجویان دکترا و پست داک نزدیک به صفر است. برای داف شدن شما باید زیاد فکر نکنید، اگر از شما پرسیدند مثلا اکبر گنجی کیست یا فرق سازمان ملل با یا شورای امنیت چیست مثل گوسفند نگاه کنید. آخرین کتابی که خوانده اید ماکزیمم ترجمه گیتی خوشدل باشد. هفته ای دوبار کافی شاپ بروید، دوبار دانشگاه، دوبار رستوران، دو پارتی، دوبار کارواش ماشین و دوبار آرایشگاه، سالی دوبار موبایلتان را عوض کنید، بیست بار دوست پسرتان را عوض کنید، دوبار با پدر و مادرتان قهر کنید و هرگز به آینده خودتان و کشورتان فکر نکنید وهر کس هم که از این جلف بازی ها در آورد به او نگاه عاقل اندرسفیه بیاندازید و از همه مهمتر هرگز هرگز کار نکنید. پدر ومادرتان چشمشان چهارتا شما را پس انداخته اند حالا هم باید خرجتان را بدهند . از دیگر مشخصات داف شدن یکی هم اینست که آمار تفریحگاه های آنتالیا و دوبی را بهتر از نام چهارتا از اماکن تاریخی و فرهنگی ایران بدانید. راستی آنها که دچار توهم داف بودن هستند (تاکید میکنم دچار توهم) علاقه خاصی به عکس انداختن با موبایل جلوی آینه با استایل خاصی از بدن (پیچ خوردن مثل مار) و چشمان خمار و لبهای غنچه دارند و اگر فلاش موبایل هم بزند میتواند مانعی از دیده شدن دماغ عمل نشده باشد که میخواهد به زودی عمل شود و معمولا دچار اعتماد به نفس کاذبی هستند که میزان آن با سنشان نسبت عکس دارد و به قول خودشان هیچ موجودی اعم از حیوان و گیاه را تحویل نمیگیرند چه برسد به پسر ولی خودشان میدانند که ته دلشان واسه پسری که از دستشان فرار کرده یا پسری که میخواهند آمار بدهد در تلاطم است و این موضوع که آدم باکلاس با آدمی که کلاس میگذارد فرق دارد برایشان عینیت پیدا نکرده . همچنین اگر به یک داف بگویید من از شجریان و زاپا و باب مارلی خوشم میاد مسلما ابروهایش درهم میرود و پشت چشمش نازک ولی اگر بگویید از این رپرهایی که فقط واس پیدا کردن دختر و عقده گشایی رپ میکنن گوش میدهم فورا خر کیف میشود و انگار که با مایکل اسکافیلد روبرو شده. دیگراینکه داف ها معمولا چندین کلاس زبان می روند، فرانسه، آلمانی، انگلیسی و جدیدا ارمنی ولی بیش از یکی دوجمله (این هم شاید) از هیچ کدام بلد نیستند. داف ها به سفرهای داخلی غیر از شمال و کیش علاقه ندارند و معمولا دوبی را ترجیح می دهند.البته نسخه مردانه اش یک چیزی در همین مایه هاست. به اضافه موی سیخ سیخی و باربند اسکی روی سقف ماشین و خرکیف شدن حتی از لفظ داداش و با الفاظ چندشی مثل اجیجم و خوجمل و باجه , شاید هم بشه کاف یا پاف